• Το Γνωρίζατε;
  • Κατά τον Μεσαίωνα, τα ζώα δικάζονταν ακόμη και με την ποινή του θανάτου. Το 1386, ένα γουρούνι καταδικάστηκε σε απαγχονισμό και αφού νωρίτερα του είχαν κόψει τα πόδια, με το αιτιολογικό της δολοφονίας ενός κοριτσιού. Πριν από την εκτέλεση, είχαν ντύσει το γουρούνι με τα ρούχα του θύματος.

Προϊόντα


Τοπικά Προϊόντα

   Στην Αμβρακία εδώ και αρκετά χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί οι περισσότερες παραδοσιακές καλλιέργειες και ασχολίες οι όποιες καλλιέργειες είναι μεμωνομένες και περιορίζονται για ίδια χρήση και συνίσταται σε καλλιέργεια κηπευτικών, διάφορα οπωροφόρα δένδρα όπως μηλιές, κερασιές, καστανιές, συκιές, δαμασκηνιές, ροδακινιές, κορομηλιές, αχλαδιές κλπ. Έτσι την Άνοιξη αρχές Καλοκαιριού μπορεί να βρει κανείς θαυμάσια νοστιμότατα πετροκέρασα, το Καλοκαίρι τα μοναδικά ντόπια σύκα (δίφορα - οι ίδιες συκιές κάνουν σύκα αρχές Ιουνίου και μετά στο τέλος Αυγούστου), κορόμηλα, αχλάδια, δαμάσκηνα, ροδάκινα, ευοδιαστά μήλα (φιρίκια) και το φθινόπωρο πεντανόστημα κάστανα και καρύδια. Από τα παραπάνω φρούτα και το σταφύλι οι ντόπιες νοικοκυρές παρασκευάζουν θαυμάσια γλυκά του κουταλιού κυρίωςγια να «τρατάρουν» τους φιλοξενούμενους.
   Θαυμάσιο και ονομαστό είναι τόσο το ντόπιο κόκκινο κρασί όσο και το εξαιρετικής ποιότητας τσίπουρο που παράγεται από ντόπια σταφύλια αν και σε περιορισμένες ποσότητες όσο περνάνε τα χρόνια. Οι κυριότερες ντόπιες ποικιλίες σταφυλιών είναι τα φιλέρια, της κορομηλιάς, τα μελισσάκια, τα αετονύχια και οι κοκκινάρες. Οι δύο τελευταίες ποικιλίες είναι κυρίως βρώσιμες. Οι ντόπιοι τα διατηρούσαν όλο το χειμώνα κρεμασμένα μαζί με τα χειμωνιάτικα αχλάδια στο ταβάνι στο δωμάτιο που υπάρχει για τους φιλοξενούμενους.


Ονομαστά είναι τα κόκκινα κρουστά τραγανά κεράσια της Αμβρακίας.

   Εξαιρετικής ποιότητας είναι τα κτηνοτροφικά και πτηνοτροφικά προϊόντα απότην Αιγοπροβατροφεία (κρέας, τυρί-φέτα, γάλα, βούτυρο, γιαούρτι «κατίκι», «πρέντζα λαχταριστή για πίττες») και τις αδέσποτες κότες και τα κοκόρια. Παλιότερα καλλιεργούσαν και πολλά δημητριακά όπως σιτάρια, καλαμπόκια, φακές νόστιμες και βραστερές και περίφημα φασόλια. Συν το χρόνο οι καλλιέργειες αυτές περιορίζονται. Αν όμως κάποιος σταθεί τυχερός να εξοικονομήσει λίγο καλαμποκίσιο αλεύρι αλεσμένο τους νερόμυλους του χωριού ή τραχανά με ντόπιο αλεύρι από σιτάρι και κατσικίσιο γάλα, ή να δοκιμάσει ντόπια φασόλια ή φακές θα ευχαριστει την τύχη του.
   Όλα τα ντόπια προϊόντα και μεταξύ αυτών και τα κηπευτικά ντομάτες, αγγούρια, πράσα, λάχανα, ελιές, λάδι κλπ. είναι οικολογικά, αγνά, θρεμμένα με κοπριά χωρίς χημικά και γι' αυτό είναι νοστιμότατα, θρεπτικότατα και υγιεινά. Άφθονα είναι επίσης και τα αρωματικά φυτά που ευδοκιμούν στην περιοχή όπως η ρίγανη, η μέντα, το τσάι, το φασκόμηλο και το τήλιο. Απόρροια αυτού είναι και το άφθαστο μέλι της περιοχής.
   Λιγοστά είναι πια και τα υφαντά που φτιάχνουν οι ντόπιες νοικοκυρές στους λίγους εναπομείναντες αργαλειούς. Παλιότερα δεν υπήρχε σπίτι που στο υπόγειο του να μην υπήρχε αργαλειός αφού για τον βαρύ χειμώνα ήταν αναγκαία τα βαριά «σκουτιά» (βελέντζες, φλοκάτες, μπαντανίες, κουρελούδες, κουβέρτες, κάπες παλιότερα) αλλά και για το «γοίκο» των κοριτσιών που παντρευόντουσαν.
   Ξακουστά ήταν και τα μεταξωτά υφάσματα που παράγονταν παλιότερα στην Αμβρακιά από το Κουκούλι - φυσικό μετάξι. Απόρροια εκείνης της εποχής είναι οι πολλές μουριές που υπάρχουν ακόμα και σήμερα στο χωριό και οι καλαμωτές επάνω στις οποίες εκτρέφονταν οι μεταξοσκώληκες. Τα μεταξωτά διακινούνταν μέσω Πάτρας που ήταν το πλησιέστερο μεγάλο εμπορικό κέντρο σε όλη την Ελλάδα. Ο Σύλλογος των Απανταχού Αμβρακιωτών στοχεύει στην αναζωογόνηση της σηροτροφείας που είναι αναγκαία για την παραγωγή φυσικής μετάξης εφ' όσον ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες για την ανάπτυξη του αγροτουρισμού και του ορεινού και παραθεριστικού τουρισμού.
   Η Αμβρακία είχε παλιότερα σιδηρουργείο, δύο ελαιοτριβεία (οικολογικά) με μυλόπετρες λινάτσες κλπ., δυο τσαγκαράδικα, πεταλωτήριο, πέντε με έξι μαραγκούς και χτιστάδες οι οποίοι επεξέτειναν την δραστηριότητα τους σε όλα τα χωριά της ευρύτερης περιοχής, ακόμα και της Ευρυτανίας. Χαρακτηριστικά είναι τα τέμπλα των Εκκλησιών τα οποία Αμβρακιώτες τεχνίτες σμήλευαν με το σκαρπέλο τους την πλάνη και τους αυτοσχέδιους τόρνους, σχεδόν σε όλη την Αιτωλία και Ευρυτανία.